27 Ζιλχιτζέ 1232 / 7 Νοεμβρίου 1817: Το έγγραφο απευθύνεται στον ναΐπη του καζά Χανίων και τον μουτεβελή του βακουφιού του νερού που ρέει εντός των Χανίων, στον καπετάνιο και τους κοινοτικούς εκπροσώπους του χωριού Περβόλια που βρίσκεται στον ναχιγέ Χανίων. Ο μακαρίτης διοικητής των Χανίων «Υδρονομέας» (Su Yolcu) Αλί Πασάς, ο οποίος συγκέντρωνε και εκμεταλλευόταν οικονομικά το νερό που πηγάζει και διαχέεται από την τοποθεσία Σούμπασης του χωριού Περβόλια, διέταξε κατά το έτος 1198 (1783-1784) να οδηγηθούν οι 20 από τις 40 μασούρες ύδατος που βρίσκονταν στην κατοχή του προς τις υδρορροές της πόλης των Χανίων, ενώ οι υπόλοιπες 20 να κατευθυνθούν προς την υδρορροή Μανίν Τσεσεντί (Σώμα Νερού) πλησίον του τσιφλικιού του Χαλίλ Αγά, το οποίο εξαρτάται διοικητικά από τον ναχιγέ Χανίων. Εκεί διέταξε την κατασκευή βακουφικής βρύσης, το επιπλέον νερό της οποίας ήταν αντικείμενο κληρονομικής εκμετάλλευσης από τους προγόνους του Τζεμαλί, του παρόντος μπέη των εθελοντών του αριστερού τομέα του φρουρίου Χανίων, και έπρεπε να κατευθυνθεί στο τσιφλίκι Καρυδιά. Μολονότι όλα τα σχετικά διατάγματα και έγγραφα παρουσιάστηκαν στον πασά και πράγματι πρέπει η εκμετάλλευση των συγκεκριμένων υδάτων να γίνεται υπό τους προαναφερθέντες όρους, παρατηρήθηκε ότι εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα ορισμένα άτομα τόλμησαν να εκτρέψουν τη ροή του νερού που έπρεπε να κατευθύνεται στο τσιφλίκι Καρυδιά προς άλλη τοποθεσία. Πρέπει ο ναΐπης και ο υπεύθυνος για τη διαχείριση του νερού (sukuyulusı) να μην επιτρέψουν την ανάμειξη κανενός στη διαχείριση των υδρορροών που κατευθύνουν το νερό της βρύσης που βρίσκεται δίπλα στο τσιφλίκι του Χαλίλ Αγά και να αποτρέψουν οποιαδήποτε ζημιά μπορεί να προκληθεί στο νερό της πόλης των Χανίων.

Γιάννης Σπυρόπουλος, Οθωμανική διοίκηση και κοινωνία στην προεπαναστατική δυτική Κρήτη: αρχειακές μαρτυρίες (1817-1819), επιμ. Ασπασία Παπαδάκη, Γενικά Αρχεία του Κράτους, Ρέθυμνο 2015, σ. 7-8.