Νερόμυλος στο κέντρο του οικισμού των Καλυβών. Ο αρχικός πυρήνας του μπορεί να χρονολογηθει στην βενετική περίοδο, πιθανόν στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Πρόκειται για νερόμυλο με οριζόντιο υδατοτροχό ("ελληνικού" ή "ανατολικού" τύπου). Σήμερα διατηρούνται τέσσερις  καμάρες για την έξοδο του νερού, συνεπώς ο νερόμυλος λειτουργούσε με τέσσερις υδατοτροχούς (φτερωτές) και αντίστοιχα τέσσερα ζεύγη μυλόπετρων. Ο μύλος συνέχισε να λειτουργεί και τους επόμενους αιώνες, μέχρι και το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Ο τρόπος λειτουργίας του άλλαζε ώστε να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες και δυνατότητες  (λειτούργησε ως νερόμυλος σιτηρών, ελαιοτριβείο - "φάμπρικα", μηχανοκίνητος μύλος σιτηρών, υδροηλεκτρική μονάδα παραγωγής ρεύματος). Ο μύλος αυτός θεωρείται ως μεγαλύτερος και πολυπλοκότερος της Κρήτης και σημειώνεται στους χάρτες της επαρχίας Αποκορώνου (Apicorno) που σχεδίασαν ο Basilicata και αργότερα ο Baschini.

Έχει χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέο μνημείο, ΥΑ ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ38/ΚΗΡ/12089/390/10-1-1999 - ΦΕΚ 330/Β/8-4-1999.

Διαρκής Κατάλογος των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών Χώρων και Μνημείων της Ελλάδος

Gerola, Giuseppe,  Monumenti Veneti nell'isola di Creta, IV Βενετία, 1932-40, σ. 81.