To 1368 απαγορεύτηκε με διάταγμα των αρχών το ψάρεμα στον ποταμό Αλμυρό χωρίς την άδεια του Μάρκου Quirino, που είχε νοικιάσει το ομώνυμο χωριό από το κράτος (Γάσπαρης, 1997, σ. 37. (ADC, b. 14bis, fase. 2, 144r)).
Ο ποταμός Αλμύρος περιγράφεται στο Χρονικό του Laurentis de Monacis (1422-1428). Επισημαίνεται η αφθονία του νερού του, η οποία εκανε δυνατή την κίνηση μύλων. (Πλατάκης, σ. 59-62).
Για τον Αλμυρό ο Μπουεντελμόντι γράφει “Φθάνομε τέλος στην άκρη αυτού του βαθιού φαραγγιού. Και εδώ τι βλέπομε τώρα; Ένα θέαμα που με άφησε άφωνο από θαυμασμό. Αναπηδώντας ορμητικά κάτω από την όχθη, νερά αλμυρά βγαίνουν από ένα σκοτεινό άνοιγμα και ρέουν άφθονα αναβράζοντας [λίμνη Αλμυρού]. Με λίγα λόγια βγαίνει από εδώ τόση ποσότητα νερού, που δύσκολα μπορούσε να κυλήσει κάτω από τα πλατιά τόξα των γεφυριών της πόλης της Φλωρεντίας. Ακολουθεί το ρεύμα του δύο μίλια ανάμεσα σε αγρούς πριν χυθεί στη θάλασσα. Στις όχθες του φυτρώνουν άκαρποι φοίνικες. Ο ποταμός κάνει να εργάζονται στα γυρίσματα του πολλοί νερόμυλοι.”(Buodelmonti, σ. 40).
Ο Γενικός Προνοητής Marino Cavalli (1571-1573) σημειώνει τη λειτουργία μύλων στον Αλμυρό ποταμό. (Πλατάκης, σ. 72).
Ο Leonardo Querini αναφέρει ότι οι νερόμυλοι του Αλμυρού ποταμού εκμισθώνονταν αό το Δημόσιο. (Πλατάκης σ. 73).
Σύμφωνα με την καταγραφή του Μπασιλικάτα, ο ποταμός Αρμυρός βρίσκεται 5 μίλια δυτικά του Χάνδακα, πηγάζει από ένα βάραθρο και το νερό του είναι αλμυρό, "di acqua salsa et ui sono alquanti molini". Στον ποταμό λειτουργούν μύλοι της Βενετίας που νοικιάζονταν κάθε χρόνο με πλειστηριασμό (Σπανάκης, σ. 35).
|